Quotes from Shankaracharya's

[atmavichar100]

DON’T LET TECHNOLOGY RULE YOUR LIFE The following are the discourses of H.H (His Holiness Jagadguru Bharathi Teertha Mahaswamigal) with a group of students from Technology Institute.
Stu – we are all proud to be the students of technological science
H H – I am glad to hear that. That is the correct attitude, unless you have such an attitude towards the job you have undertaken, you may not achieve great things in life.
Stu – Thank you Swamiji, for your encouragement. Its due to rapid improvement in the field of technology that the employment opportunities have shot up
HH – (laughing wholeheartedly) True, true! Even this Swamiji has received a number of job assignments!
Stu – (Surprised) Oh, is that so? Would your Holiness kindly explain the details?
HH – Sure, sure! See, you technologists develop some product, say, the TV. Once it comes in the market, three kinds of assignments are thrust on Me. One, the parents of the children who become addicted come to Me and assign Me the job of finding a solution to de – addict them!! Two those who cannot afford such expensive appliances face the wrath of their children at home. They too rush to Me and assign Me with the task of working out a solution to this. Three, those who invent huge sums of money to either take up the dealership for such appliances or manufacture similar items, face business fluctuations and reach Me promptly assigning Me the job of suggesting remedial solutions!. Don’t you see, every single appliance you technologists product opens up a 3-in-1 job opportunity to the Swamiji here!!
Stu – (in a tone of astonishment) Swamiji, we sincerely feel that your account, thought presented in a tons of amusement, aims at opening our eyes into the world of reality. Does you Holiness indicate that we technologists should keep in mind the socio – economic impacts of our creation?
HH – (Smiling) Yes technology is definitely a boon to the society, for society has benefitted from technology in countless ways... however, when the human mind becomes desire stricken, the same technology proves to be a curse!. You, the pillars of the future society should sincerely strive to create a state of affair, where technology is no more viewed as a “necessary evil” but treated as an an all –time friend. Stu – Thank you Swamiji. We have learnt a very valuable lesson. His Holiness then blessed them with the holy Prasad.

[atmavichar100]

Sage of Kanchi
Why do we have to do SAdhanA?
 The objective is to purify the mind completely to such an extent there is no mind left thereafter. What does it mean to say that there is no mind? Desire, the hankering after matter, should be absent. Eradication of desire and hankering after material things will happen at the stage of Realisation. In fact this statement itself has to be modified. Only if the Realisation of the Self happens, the taste for matter will vanish. In other words, Self–Realisation is first. Then only, - ‘then’ does not mean ‘after a time’ – immediately, though only after the Realisation, does the material hankering vanish completely. The Gita is very clear on this (II – 59). “For each sense, if the corresponding sense-object is denied to it, by that practice those sense-objects will go away (in other words, the concrete physical experience of them would have stopped); but the taste of that experience of it – as they say, ‘the cat that has had the taste’ (ruchi-kaNDa-poonai, in Tamil) – that taste of experience would linger on internally and it will vanish only when the Realisation of the Atman takes place”

[atmavichar100]

Sage of Kanchi
Equanimity of the Mind in pleasant and unpleasant situations
When a good thing happens our mind gets excited about it. The excitement is as bad as the one we get when an unhappy thing occurs. In both cases the equanimity of the mind is the victim. Only when the mind is steady without any vibration can one have the enlightening realisation of the Atman. Thus even the excitement that naturally follows a happy feeling should have to be ‘endured’. It is another kind of forbearance. When we do not think of a weight as a burden, it does not any more weigh with us. When there is no weight on either side the needle of the weighing balance is steady and straight. Think of the ‘good’ and ‘bad’ as the two side-plates of such a balance. On whichever side you may place a weight, the balance is going to tilt. So neither the experience of the unpleasant nor the emotional excitement that might be caused by the pleasant should be allowed to tilt the needle of the balance from its normal equanimous position.

[atmavichar100]

The Fifteenfold Non Dualistic Raja Yoga of Shankaracharya

http://www.vedanet.com/2012/06/the-fifteenfold-non-dualistic-raja-yoga-of-shankaracharya/

[atmavichar100]

Lalitha Sahasrananamam enunciates the Vedantic truths and describes the Paradevata's saguna rupa; the ways of worship and the manner in which She blesses Her devotees. May all devotees gain their well-being by reciting the Lalitha Shasranama- a veritable Kalpavriksha (wish-fulfilling tree). - Sri Sri Bharati Tirtha Mahaswamigal

[atmavichar100]

Vedanta 1 of 15: Eligibility for Vedantic Study & Practice by Jagadguru Shankaracharya of Sringeri Sri Sri Bharati Tirtha Mahaswamiji
https://www.youtube.com/watch?v=1gvLeYTa8Mk

MAIN CONTENT.
:: "Sadhana Chatushtaya" - the four fold qualifications for an aspirant of Vedanta.
:: Need to approach a Guru

Delivered by Sri Sri Bharati Tirtha Mahaswamiji, 36th Jagadguru Shankaracharya of the Sringeri Sharada Peetham established by Sri Adi Shankara about 1200 years ago. Delivered on July 8, 2012, Chennai during the Chaturmasya Vrata.

[atmavichar100]

Gurus is not the body - Sri Chandrasekhaara Bharati Swamigal ,Sringeri

http://lists.advaita-vedanta.org/archives/chaturamnaya/2013-July/000026.html
A day before Sri Chandrasekhara Bharati
left Bangalore ( in 1938 after completing his Chaturmasya ), a close devotee was moved to
tears. When the Swami questioned him, the
devotee replied that in all these days he had
become attached to the Swami, his Guru, and
now he could not bear to be separated from
him. Sri Chandrasekhara Bharati asked him,
"Who is that Guru who has given you such
joy?" "Yourself, your Holiness", replied the
devotee. The Swami observed, "Then, I have
no right to call myself a Guru. If this is what
I have taught you, then it is better that you
miss my presence. It is obvious that you consider
this body as your Guru. If I have taught
you that this body is the Guru then I am utterly
useless. In reality the body has got nothing
to do with Atma, the true Guru. The Atma
is beyond time and space, beyond arrival or
departure." The devotee understood the
truth. Sri Chandrasekhara Bharati believed
in imparting to his devotees nothing less than
the highest truth of the Vedanta.

[atmavichar100]

அம்பாளை உபாஸிப்பதே ஜன்மா எடுத்ததின் பெரிய பலன்.

அன்பு மயமான அம்பிகையைத் தியானிப்பதைவிடப் பேரானந்தம் எதுவும் இல்லை. பெரிய சித்தாந்தங்கள் மதங்கள் எல்லாம் எத்தனையோ இருக்கின்றன. இவை எல்லாவற்றுக்கும் முடிவாகக் கிடைக்கிற பெரிய பலன் அம்பாளைத் தியானிப்பதால் லகுவாகக் கிட்டிவிடுகிறது.

அம்மா!நான் எத்தனையோ தோஷம் உள்ளவன். என்றாலும் உன்னை நம்பி விட்டேன். c கடாக்ஷித்துவிட்டால் எத்தனை தோஷமானாலும் தூர ஒடிவிடும். நான் எப்படி இருக்க வேண்டுமோ அந்த மாதிரியாக இருக்கும் படியாக நீயே பண்ணம்மா என்று ஒயாமல் அவளிடம் ஒப்புக்கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாலே போதும் - அதைவிடப் பெரிய மதமோ, சித்தாந்தமோ, அநுஷ்டானமோ இல்லை.

அம்பாளை உபாஸிப்பதற்கு வேறு பலன் எதுவும் வேண்டாம். அதுவே அதற்குப் பலன். ஆனாலும், இந்த லோகத்தின் மாயையில் நாம் எல்லோரும் ஒன்றாகச் சிக்கிக் கொண்டிருப்பதால், நான் என்பதைவிட்டு, அவளை அவளுக்காகவே உபாஸிக்கிற ஆனந்தம் நமக்கு ஆரம்பத்தில் புரியமாட்டேன் என்கிறது.

நமக்கு என்று எதையோ எதிர்பார்த்து, அதை எல்லாம் அவள் பூர்த்தி செய்ய வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டு, அதற்காக அவளை உபாஸிக்கத் தொடங்குகிறோம். இந்த நிலையில் அவளும்கூட நம்மை விட்டுப்பிடிக்கிற மாதிரி, நம் பிரார்த்தனைகளை நிறை வேற்றி வைக்கிறாள். தர்மத்துக்கு விரோதமாக இல்லாத வரையில் நாம் செய்கிற பிரார்த்தனைக்குச் செவிசாய்க்கிறாள்.

மநுஷ்ய ஸ்வபாவம் ஆசார்யாளுக்கு நன்றாகத் தெரியும். அம்பாள் உபாஸனையால் ஜனன நிவிருத்தி கிடைக்கும். மோக்ஷம் கிடைக்கும், மோக்ஷம் கிடைக்கும் என்று சொன்னால் எடுத்த எடுப்பில் அதில் யாறும் ஈடுபடமாட்டார்கள் என்பது ஆச்சார்யாளுக்குத் தெரியும். அதனால் அம்பாளை உபாஸிப்பதன் பலன் இன்னின்ன என்று ஸெளந்தரிய லஹரியில் சொல்கிறபோது, முதலில் படிப்பு, செல்வம், அழகு முதலியன கிடைக்கும் என்கிறார்.

"ஸரஸ்வதியா லக்ஷ்ம்யா"என்று ஆரம்பிக்கிற சுலோகத்தில் அம்பிகையே ஆராதிப்பதால் கிடைக்கிற பலன்களை வரிசையாகச் சொல்கிறார்.
இந்த விசேஷம் என்னவென்றால், சாதாரணமாக ஒவ்வொரு ஸ்துதியின் முடிவிலும் கவி, இந்த ஸ்தோத்திரத்தைச் சொல்வதால் இப்படிப்பட்ட பலன்கள் கிடைக்கும் என்று சொல்வது ஒரு மரபு - இதை பலச்ருதி என்பார்கள். அதாவது அந்த ஸ்தோத்திரத்தின் சக்தியாலேயே அந்தப் பலன்கள் கிடைக்கும் என்று தொனிக்கிற மாதிரி இருக்கும். இதைப் பாராயணம் செய்வதால் இதையே படிப்பதால் என்று திருப்பத் திருப்ப ஸ்தோத்திர கர்த்தா நூலைச் சிலாகித்துச் சொல்வர். ஆனால் துளிக்கூட அகம்பாவமில்லாத ஆச்சாரியாளோ, ஸெளந்தரிய லஹரி பாராயணத்துக்கு இது பலன் என்று சொல்லாமல், அம்மா உன்னைப் பூஜிப்பவனுக்கு c இப்படியாகப்பட்ட அநுக்கிரஹங்களைச் செய்கிறாய் என்றே சொல்கிறார்.
முதல் பலனாக ஸரஸ்வதீ கடாக்ஷம் கிடைக்கும் என்கிறார். அதாவது நல்ல கல்வி, உண்மையான கல்வியின் பயனாக நல்ல குணம் கிடைக்கும் என்கிறார். அதாவது நிறைய சம்பத்து கிடைக்கும் என்கிறார்.
பொதுவாக யாரும் பணத்தை விரும்புகிற மாதிரி குணத்தை விரும்பி ப்ரார்த்திருப்பதில்லை. ஆனால் குணம் இல்லாத இடத்தில் பணம் இருந்து என்ன பிரயோஜனம். நாம் பணத்தை விரும்பியே உபாஸித்தாலும்கூட, அம்பாளும், இந்தப் பிள்ளை அசட்டுத் தனமாக பிரார்த்தனை பண்ணுகிறது. விவேகம் ஏற்படுவதற்கு முன்பு அர்த்தத்தைக் (பொருளை, பணத்தாக்) கொடுத்தால் அது அனர்த்தமே ஆகும். எவ்வளவுக்கெவ்வளவு பணம் தருகிறோமோ அத்தனைக்கத்தனை பாபத்தையே விலைகொடுத்து வாங்கிக் கொள்வான். எனவே பணத்தை எப்படி தர்ம மார்க்கத்தில் பிரயோஜனப்படுத்துவது என்கிற விவேகத்தை முதலில் தந்து, பிறகு தனத்தைத் தரலாம் என்று எண்ணுகிறாள். குழந்தை பக்ஷணம் கேட்டால் அதைச் செய்துகொடுக்கிற தாயார் பிற்பாடு அதனால் கெடுதல் ஏற்படாமல் விளக்கெண்ணெய் தருகிறாள். ஸரஸ்வதீ கடாக்ஷத்தைத் தந்து பிறகு லக்ஷமீ கடாக்ஷத்தாத் தருகிறாள்.

தைத்திரியோபநிஷத்திலும் இப்படியேதான். முதலில் மேதை (நல்ல புத்தி) யைக் கொடு என்று சொல்லி, அப்புறம் ஸ்ரீயை (செல்வதை) க் கொடு என்று சொல்லியிருக்கிறது. இதற்கு ஸ்ரீ ஆச்சாரியாள் பாஷ்யம் செய்யும்போது, மோதை இல்லாதவனுக்கு ஸ்ரீயைத் தந்தால் அனர்த்தம்தான் உண்டாகும் என்கிறார். பஜகோவிந்தத்திலும் அர்த்தம் அனர்த்தம் என்கிறார்.

அம்பாளை உபாஸிப்பவர்கள் தனியாக லக்ஷ்மி, ஸரஸ்வதி இருவரையும் உபாஸிக்க வேண்டும் என்பதில்லை. அவர்கள் இரண்டு பேரும் இவளுக்கு இரண்டு பக்கத்திலும் சாமரம் வீசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். இப்படியே லலிதா ஸஹஸ்ரநாமத்தில் சொல்லியிருக்கிறது. (ஸ சாமர ரமாவாணீ ஸவ்ய தக்ஷிண ஸேவிதா) . சகல சக்திக்கும் ஆதாரமான பராசக்தியை உபாஸித்தால் இவளே ஸரஸ்வதியையும், லக்ஷ்மியையும் கடாக்ஷிக்கச் செய்கிறாள்.

காமாக்ஷிக்கு ஸரஸ்வதியும் லக்ஷ்மியும் இரண்டு கண்கள். 'க'என்று பிரம்மாவுக்குப் பெயர். சில பத்தினி சிவா என்பதுபோல் 'க'வின் பத்தினியான ஸரஸ்வதிதான் 'கா'. 'மா'என்றால் மஹாலக்ஷ்மி. 'மா'- தவன் என்றால் லக்ஷ்மிபதி. 'கா'வையும் 'மா'வையும் தன் அங்கங்களாக (கண்களாகக்) கொண்டவள் எவளோ அவளே காமாக்ஷி.
ஸரஸ்வதி கடாக்ஷம், லக்ஷ்மி கடாக்ஷம் இரண்டும் அம்பாள் அநுக்கிரஹத்தால் கிடைக்கும் என்றேன். இந்த இரண்டையும் பற்றி மநுஷ்ய சுபாவம் ரொம்பவும் விசித்திரமாக இருக்கிறது. எல்லோருக்கும் தங்களுக்கு ரொம்பவும் ஸரஸ்வதி கடாக்ஷம், அதாவது புத்திசாலித்தனம் இருப்பதாகவே நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். தங்களை மஹா புத்திசாலிகளாகலவே வெளியில் காட்டிக் கொள்ளப் பிரியப்படுகிறார்கள். ஆனால் நல்ல புத்தி வேண்டும் என்று அதற்காகத் தாபத்தோடு யாரும் பிரார்த்திப்பதாகத் தெரியவில்லை. பொதுவாகப் புத்திசாலித்தனம் என்பது சாமர்த்தியம் என்றுதான் நினைக்கப்படுகிறது.

ஞானமும் ¢விவேகமும்தான் உண்மையான புத்திமானின் லக்ஷணங்கள். இவற்றுக்கு யாரும் ஆசைப்படுவதில்லை. நமக்கு மிகவும் சாமர்த்தியமும் சாதூர்யமும் இருக்கின்றன. அதாவது யாரையும் ஏமாற்றிவிடலாம் என்று அவரவரும் சந்தோஷப்பட்டுக்கொண்டு, இந்த புத்திசாலித்தனத்தோடு நின்றுவிடுகிறோம். ஆனால் லக்ஷ்மி கடாக்ஷம் மட்டும் எவ்வளவு இருந்தாலும் நமக்குப் போதமாட்டேன் என்கிறது. மண்டுவாக இருந்தாலும்கூட தன்னைப் புத்திசாலியாகக் காட்டிக்கொள்வதற்கு நேர் மாறாக, நமக்கு எத்தனை சம்பத்து இருந்தாலும் அது வெளியில் தெரியக்கூடாது என்று ஏழை வேஷம்தான் போடுகிறோம்.

ஒருவனைப்பற்றி யாராவது எத்தனை புத்திசாலி என்று பேசினால் எத்தனை சந்தோஷப்படுகிறோம். ஆனால் ஒருத்தன் பாங்கில் லட்ட லட்சமாகப் பணம் போட்டிருக்கிறான் என்றால், அவனுக்குக் கோபம்தான் வருகிறது. தங்களுக்கு இருக்கிற செல்வம் போதாது என்று நினைப்பதால்தான் இவர்களுக்கு அதைப்பற்றிச் சொன்னாலே கோபம் வருகிறது. அதிருப்திதான் தரித்திரம். திருப்திதான் சம்பத்து. ஆகையால், நாம் நிஜமான புத்திசாலிகளா தரித்திரர்களாக இருந்தாலும்கூட, அப்படிச் சொல்லிக் கொள்ளாமல், மனஸால் நிறைந்து, திருப்தியால் பணக்காரர்களாக இருந்துகொண்டிருக்கலாம். தரித்திரம் என்று சொல்லிக் கொண்டால்தான் நமக்கு யார் பணம் கொடுக்கிறார்கள். சொல்லிக்கொள்ளாமலேதான் பணக்காரரை விடத் திருப்தியாக இருப்போமே.
புத்தி, செல்வம் - இவற்றோடு ஒவ்வொருத்தருக்கும் அழகாக இருக்கவேண்டும் என்கிற ஆசை இருக்கிறது. தான் புத்திசாலி என்பதைப்போல, எல்லோரையும்விடத் தானே அழகு என்கிற எண்ணம் நம் ஒவ்வொருத்தருக்கும் இருக்கிறது. இதற்குத்தான் அலங்காரம் எல்லாம் பிரமாதமாகச் செய்துகொள்கிறோம். தினத்துக்குத் தினம் ஃபாஷன்கள் மாறிக்கொண்டே இருப்பதெல்லாம் நம் அழகைப் பிரகடணம் பண்ணிக் கொள்ளத்தான். பரம கருணாமூர்த்தியான அம்பாள், கேவலம் ரக்த - மாம்ஸ சம்பந்தமான இந்தச் சரீர அழகை விரும்புகிறவளுக்கு அதைக்கூடப் பூரணமாகத் கொடுத்து அநுக்கிரஹிக்கிறாள். ஸரஸ்வத்யா லக்ஷம்யா என்கிற சௌந்தரிய லஹரி சுலோகத்தில் ஆசாரியாள் இதையும் சொல்கிறார். அம்பாளை உபாஸிக்கிறவனுக்கு பிரம்மாவவே அசூயைப்படுகிற அளவுக்கு ஸரஸ்வதியின் அநுக்கிரஹம் கிடைத்துவிடும். இவனைப் பார்த்து மன்மதன்தானோ?என்று ரதியே சந்தேகப்படுகிற மாதிரி லாவண்யம் உண்டாகிவிடும் என்கிறார்.
இத்தனையும் இருந்து தீர்காயுசு இல்லை என்றால் என்ன பிரயோஜனம்?அம்பாள் சிரஞ்ஜீவித்துவமும் தருவாள் என்கிறார்.
இதற்குமேல் வேறென்ன வேண்டும்?என்று தோன்றலாம். ஆனால், இதற்குமேல்தான் அம்பாளின் பரமாநுக்கிரஹத்தை தேடச் செய்யும் கேள்வியே பிறக்கும். இத்தனை பணம், அழகு, புத்தி எல்லாவற்றையும் வைத்துக்கொண்டு இத்தனை காலம் ஒட்டியாச்சு. இதிலெல்லாம் வாஸ்தவத்தில் என்ன மனநிறைவைக் கண்டோம்?இதையெல்லாம் வைத்துக்கொண்டு எப்போது பார்த்தாலும் சஞ்சலப்பட்டுக்கொண்டே, ஒன்றை விட்டால் இன்னொன்று என்று தாவிக்கொண்டே இருந்துவிட்டோம். நிரந்தர சௌக்கியத்தை, சாந்தத்தை இவை எதையும் பெற்றதாகத் தெரியவில்லையே. இதை எப்படிப் பெற்றுக்கொள்வது?என்கிற கோள்வி பிறக்கும். நடுநடுவே நமக்கு இந்தக் கேள்வி தோன்றினாலும், அடுத்த க்ஷணமே மாயை நம்மை இழுத்துக் கொண்டு போகிறது. ஆனால் நாமாக இப்படி நினைக்காமல் அம்பாளை உபாஸிப்பதன் பலனாக, அவள் இப்படி நினைக்காமல் அம்பாளை உபாஸிப்பதன் பலனாக, அவள் நம்மை இப்படி நினைக்கப் பண்ணுகிறபோது, அந்த நினைப்பு நாளுக்குநாள் மேலும் மேலும் தீவிரமாக ஆகும். பணம் வேணும், படிப்பு வேணும், அழகு வேண்டும், ஆயுசு வேண்டும் என்பதெல்லாம் நம்மை மேலும் மேலும் நம்மைப் பாசத்தில் கட்டிப் பிரம்மையில்தான் தள்ளிக் கொண்டிருந்தது என்கிற அறிவு உண்டாகும். பாசம் என்றால் கயிறு. பாசத்தில் கட்டப்படுவது பசு. கயிற்றைப் போட்டுத் தறியில் கட்டின பசு மாதிரி, ஒரு குறிப்பிட்ட தூரத்துக்கு மேல் போக முடியாமல், அதற்குள் கிடக்கிற தாற்காலிக இன்பங்களையே மேய்த்துக்கொண்டு, அசட்டுத் தனமாக இதுவே எல்லாம் என்று திருப்திப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம். இந்தக் கட்டை அறுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அப்புறம் பரம சுதந்திரம். இந்த இந்திரியங்களின்
சின்ன சௌகரியங்களுக்கு அப்புறம் அகண்டமான, சாசுவதமான ஆத்ம ஆனந்தம். பாசம் போய், நாம் பசுவாகக் கட்டுப்பட்டுக் கொண்டிருந்த நிலையும் போய்விட்டால், அப்புறம் பரம்பிரம்மம்தான். பணம், புத்தி, ஆயுள், அழகு ஆகிய சிற்றின்பங்களுக்குத் தவித்த மனஸில் இவற்றின் கட்டுக்களே வேண்டாம் என்கிற வைராக்கியம் உண்டானால், அப்புறம் பேரின்ப மயமாவதற்கான ஸாதனைகளில் இறங்கி, முடிவில் அம்பாள் அருளாள் பேரின்பமாகவே ஆகலாம். அதைவிடப் பெரிய பலன் வேறில்லை. முடிந்த முடிவாக அம்பாள், பக்தனை இந்தப் பரமானந்த ரஸத்தில் கிளைத்துக் கொண்டிருக்குமாறு அநுக்கிரஹம் செய்கிறாள் என்று ஆசார்யாள் முடிக்கிறார்.
(காஞ்சி முனிவரின் தெய்வத்தின் குரல் புத்தகத்திலிருந்து......

[atmavichar100]

[atmavichar100]

Moksha for Jnani

The prANa of the JnAni does not go anywhere outside at the time of the fall of the body. There is no mokSha which he has yet to get. And in the same way, there is no mokSha which has to be obtained at some time after death, for him. Whenever he got his jnAna, that is, the Realisation of Brahman, then itself, his antaHkaraNaM (the mind of the jIva) has been extinguished and he has been released from MAyA; so he becomes a mukta, a JIvan-mukta then and there. Thus he has been ?released? even when being in the body and the prANa does not have to go anywhere after the fall of the body, for mokSha.

Kanchi Paramacharya

[atmavichar100]

சங்கரரின் காலத்தைத் தேடி(Dr.R.நாகசுவாமி)

இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கும் முன்னர் இராமநாதபுரம் மாவட்டம் இளையாத்தங்குடியில் காஞ்சி மாமுனிவர் தாமே முன்னின்று மகத்தான "ஆகம சில்ப ஸதஸ்" ஒன்று நடத்தினார். அன்றிருந்தே தமிழ் கோயில் வரலாற்றில் ஒரு மறுமலர்ச்சி தோன்றியது. அம் மகத்தான சதஸில் ஒரு நாள் மாலையில் பிரஞ்சு நாட்டு பேராசிரியர் பிலியோசா அவர்கள் "கடல் கடந்த நாடுகளில் ஹிந்து சமயத் தொடர்பு" என்ற பொருள் பற்றி பேசினார். ஆங்கிலத்தில் இருந்த அவரது சொற்பொழிவைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்துக் கொண்டிருந்தார் பேராசிரியர் டாக்டர் ராகவன். ஏராளமான அறிஞர்களும் ஆயிரக்கணக்கான மக்களும் கூடி அப்பேச்சுகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களில் நானும் ஒருவன்.
பிலியோசா
பேராசிரியர் பிலியோசா தமது உரையில் "கம்போடியா நாட்டில் ஒரு கல்வெட்டில் ஆதி சங்கரர் குறிக்கப்பட்டுள்ளார்" என்று கூறினார். அதை மொழிபெயர்த்த டாக்டர். ராகவன் "யோனாதீதானி சாஸ்திராணி பகவத் சங்கராஹ்வயாத்" என்று கம்போடியா நாட்டில் சங்கரர் குறிக்கப் பட்டுள்ளார் எனக் கூறினார். பரமாச்சாரியார் ராகவனை அழைத்து அந்தக் கல்வெட்டுச் செய்யுளின் மறு அடியையும் எடுத்துரைக்க கூறினார். திடீர் என்று கேட்டதால் டாக்டர். ராகவன் சற்று யோசித்தார். உடனே பரமாச்சாரியார் தாமே அந்த அடியை முழுமையாக எடுத்துக்கூறினார். பரமாச்சாரியாருக்கு கல்வெட்டில் இருக்கும் ஈடுபாடும் நினைவாற்றலும் அங்கு குழுமியிருந்த பல்லாயிரக்கணக்கான மக்களையும் அப்படியே வியப்பில் திளைக்க வைத்தது.

கூட்டம் முடிந்ததும் டாக்டர். பிலியோசாவை சென்று பார்த்தேன். அந்தக் கம்போடியா கல்வெட்டின் முழு வாசகமும் கிடைக்குமா என்று கேட்டேன். ஸதஸ் முடிந்ததும் நான் அங்கிருந்து சென்னை திரும்பினேன். பிலியோசா அவர்கள் கம்போடியா நாட்டுக் கல்வெட்டிலுள்ள வாசகம் முழுவதையும் எழுதி எனக்கு அனுப்பிவைத்திருந்தார். கல்வெட்டு சம்ஸ்கிருத மொழியில் பாடலாக உள்ளது. கல்வெட்டை மீண்டும் மீண்டும் படித்தேன். பேராசிரியர்கள் குறிப்பிடுவது போல் அது நமது ஆதிசங்கரரைக குறிக்கவில்லை போலிருக்கிறதே? கல்வெட்டை முழுமையாகப் படிக்காமல் சங்கரரைக் குறிக்கிறது என்று எழுதியுள்ளனரோ என்று ஐயம் எனக்கு ஏற்பட்டது. எனக்கு ஏற்பட்ட ஐயத்தை இரண்டு பக்கங்களில் எழுதி பரமாச்சாரியாருக்கு அனுப்பி வைத்தேன். அதன் பின்னர் அதைபற்றி மறந்துவிட்டேன்.
பங்காரு காமாக்ஷி
ஒராண்டுக்குப் பிறகு தஞ்சாவூர் சென்றிருந்தேன். பங்காரு காமாக்ஷி கோயிலில் காஞ்சி பெரியவர் தெய்வம் போல் அமர்ந்திருந்தார். அவரைச் சுற்றி ஒரு கூட்டம் நின்றிருந்தது. என்னை அருகில் அமரச் சொன்னார். "நீ எழுதியிருக்கையே கட்டுரை நன்றாக இருந்தது" என்றார்கள். நான் என்ன என்று தெரியாமல் விழித்தேன். "நீ பகவத்பாதாளைப் பற்றி கம்போடியா கல்வெட்டிலிருந்து எழுதியிருந்தாயே அதைத்தான் சொல்றேன். அச்சுப் போட்டுடு" என்றார்கள். நான் எழுதியிருந்ததை நானே மறந்துவிட்டேன். ஆனால் பரமாச்சாரியார் ஓர் ஆண்டுக்குப் பிறகு என்னைப் பார்த்தவுடன் அதை குறிப்பிட்டது என்னை மெய்மறக்க செய்தது. அவர்கள் குறிப்பிட்டபடி பரோடாவில் உள்ள ஒரியண்டல் இன்ஸ்டிட்யூட் இதழில் வெளியிட்டேன்.
பேராசிரியர் சீதெஸ்
1963ல் நான் பிரான்சு நாட்டுக்கு சென்றேன். கம்போடியா கல்வெட்டை பிரஞ்சு நாட்டை சார்ந்த பேராசிரியர் சீதெஸ் என்பவர் தான் முதன்முதலில் பதிப்பித்தார். சங்கரர் காலத்தைக் கேட்கவேண்டும் என்பதற்காவே நான் பாரீஸ் மாநகர் சென்றபோது அவரைச் சென்று பார்த்தேன். அப்பொழுது அவருக்கு 83 வயது. அவரிடம் நான் என் ஐயத்தைக் கூறினேன். "தாங்கள் கம்போடியா கல்வெட்டில் குறிப்பிட்டுள்ள சங்கரர் இந்திய நாட்டில் அத்வைத ஸ்தாபனம் செய்த சங்கரரயிருக்கலாம் என்று எழுதியிருக்கிறேர்களே எனக்கு ஐயப்பாடாக உள்ளதே" என்று கூறினேன். எனது ஐயங்களை எழுப்பினேன். பரந்த அனுபவமும் முதிர்ந்த வயதும் நிரம்பிய பேராசிரியர் சீதெஸ் "என் இளைய நண்பரே முதன் முதலில் அந்த கல்வெட்டைப் படித்தபோது, பகவத் சங்கரர்" என்ற பெயர் வந்ததும் அந்த உணர்ச்சியின் ஆர்வத்தில் நான் அவ்வாறு எழுதினேன். ஆனால் இப்பொழுது நீர் கூறும் ஐயப்பாட்டுக்கு உண்மையிலேயே இடமுள்ளது. ஆராயப்பட வேண்டியதுதான். ஆனால் நான் மிகவும் வயது முதிர்ந்துள்ளேன். உம்போன்ற ஆராய்சியாளர் மேலும் இதை ஆராய்தல் வேண்டும்" என்று அன்போடு கூறினார். இப்பொழுது பேராசிரியர் சீதெஸ் நம்மிடையே இல்லை. சங்கரர் காலத்தைப் பற்றி நான் எழுப்பிய ஐயம் அவரையும் ஐயத்தில் ஆழ்த்தியது என்பது மட்டும் இங்கே குறிக்க விரும்புகிறேன். பின்னர் எனது கட்டுரை பரோடா இதழில் பதிப்பிக்கபட்டது.
நான் அன்றிலிருந்து சங்கரர் காலத்தைச் சான்றுகளுடன் அறிய பல கட்டுரைகளைப் படித்தும் தொகுத்தும் வைத்தேன். பல பேராசிரியர்கள் பிறர் கருத்தை அப்படியே ஏற்றுத் தாமாக ஏதும் ஆயாமலேயே எழுதியுள்ளனர். சில ஆசிரியர்கள் இவ்வாறு இருக்ககூடும் என ஐயத்துடன் கூடிய கணிப்பாக கூறியுள்ளனர். ஒரு சிலர் முடிந்த முடிவாக எழுதியுள்ளனர். அனைத்து கட்டுரைகளையும் பார்க்கும் போது சங்கரர் காலத்தை தெளிவாக அறிந்து கொள்ளும் சான்றுகள் இல்லை என்பது தெளிவாகியது.

கம்போடியா கல்வெட்டு

கம்போடியா கல்வெட்டில் என்ன இருக்கிறது? அதில் உள்ள ஐயம் என்ன என்று காணவேண்டாமா? கம்போடியாவில். "பிரசாத் கண்டோல் தோம்" என்று ஒரு இடம் உள்ளது. அங்குதான் அந்த கல்வெட்டு உள்ளது. அக்கல்வெட்டில் சகவருஷம் குறிக்கப்பட்டுள்ளது. அது ஏறக்குறைய கி.பி. 866ல் எழுதப்பட்டது. ஆதலால் அக்கல்வெட்டின் காலமும் அதில் குறிக்கப்பட்ட காலமும் திட்டவட்டமாக தெரிகிறது. இந்திரவர்மன் என்று அங்கு ஆண்ட அரசனுக்கு சிவசோமன் என்று ஒரு ராஜகுரு இருந்தார். அவரைப்பற்றி அந்த கல்வெட்டில் விரிவாக கூறப்பட்டுள்ளது. சிவசோமன் என்ற அந்த ராஜகுரு பல பெரியோர்களிடமிருந்து கல்வி கற்றிருக்கிறார். அவர்களில் சிலருடைய பெயர்களைக குறிக்கிறார். அத்துடன் தான் எந்த கல்விகளைக் கற்றார் என்பதையும் குறிக்கிறார். அந்த இடத்தில்தான் எல்லா அறிஞர்களாலும் போற்றபடும் "பகவத் சங்கரரிடமிருந்து கல்வி கற்றேன்" என்று சிவசோமன் கூறுகிறார். இங்கு "பகவத் சங்கரர்" என்று குறிக்கப்படுபவர் "ஆதிசங்கர பகவத்பாதர்" என்றும் சிவசோமன் காலமும் சங்கரர் காலமும் உறுதிப்படுகின்றன என்றும் சில அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர். ஆதலின் சங்கரர் கி.பி. 800ஐ ஒட்டி வாழ்ந்திருக்க வேண்டும் என்றும் கணிக்கின்றனர்.
அந்தக் கல்வெட்டில் சிவசோமனைக குறிக்கும் முழுப் பகுதியையும் இங்கு காணலாம். இந்தச் செய்யுள்களில் மேலும் என்ன சொல்லியுள்ளார்? முதலில் சங்கரரிடமிருந்து கற்றதாகக் கூறுகிறாரல்லவா? அடுத்த செய்யுளில் வேதங்களை அறிந்தவரும் விப்ரரும் எல்லா வித்தைகளையும் அறிந்த வருமான "பகவான் ருத்ரரிடமிருந்தும்" கல்வி கற்றேன் என்று சிவசோமன் கூறுகிறர். இந்த ஆசிரியரை குறிக்குமிடத்து பகவான் ருத்ரர் என்று குறிப்பது காணத் தகுந்தது. ஆதலின் பகவான் என்ற சொல் பொதுவாக மரியாதையைக் குறிக்க இக்கல்வெட்டில் பயன்பட்டுள்ளது. இதுபோல் "பகவத் சங்கரர்" என்பதும் மரியாதையைக் குறிக்கும் பொருளிலேயே பயன்பட்டுள்ளது என்று தெளிவாகிறது.
இவர் வேறு அவர் வேறு
மேலும் வயதிலும் கல்வியிலும் முதிர்ந்த பிற ஆசிரியர்களையும் அண்டி சிவசோமன் கல்வி கற்றதாக மூன்றாவது செய்யுளில் கூறுகிறார். இதையடுத்து தாம் எந்தக் கல்விகளைக் கற்றார் என்பதையும் சிவசோமன் கூறுகிறார். தர்க்கம் காவ்யம் முதலான சாஸ்திரங்களையும், புராணங்கள், பாரதம், அனைத்து சைவ சாஸ்திரங்களையும், வியாக்கரண சாஸ்திரங்கள் ஆகியவற்றையும் கற்று மிகச் சிறந்த தேர்ச்சி பெற்றார் என்று கல்வெட்டு கூறுகின்றது. மீண்டும் அவர் படித்த சாஸ்திரங்களின் பட்டியலைப் பாருங்கள். சிவசோமன் படித்ததாக கூறும் கல்விப பட்டியலில் காவ்யம், வ்யாகரணம், புராணம் முதலிய பல துறைகளும் உள்ளன. ஆனால் அத்வைத வேதாந்தமோ அல்லது மீமாம்ஸையோ குறிக்கப்படவில்லை. சங்கரரிடம் இவர் கல்வி கற்றிருந்தால் எந்த கல்வி கற்றிருப்பார்? அத்வைத வித்தை அல்லவா கற்றிருப்பார்! இது வியப்பாக இருக்கிறது.
மேலும் ஆதிசங்கரர் கடல் கடந்து பிற நாடுகளுக்கு சென்றதாகக் குறிப்பு இல்லை. அது தர்மத்துக்கு விரோதமாகவே கருதப்பட்டது. ஆதலின் சில ஆராச்சியாளர்கள் சிவசோமன் என்பவர் இந்தியாவுக்கு சென்று ஆதிசங்கரரிடம் கல்வி பயின்றார் என்று கூறுவர். இவ்வளவு அரும்பாடுபட்டு கற்ற வித்தையைக் குறிக்காமல் பிற கல்விகளை மட்டுமே அவர் குறிப்பிட்டுள்ளதிலிருந்து அக்கல்வெட்டில் வருபவர் ஆதிசங்கர பகவத்பாதர் அல்லர். என்பதை மிகத் தெளிவாக எடுத்துரைக்கலாம். மேலும் ஆதிசங்கரரின் வாழ்க்கை வரலாற்றைக குறிக்கும் பல நூல்கள் நம் நாட்டில் உள்ளன. இவற்றில் எந்த ஒரு நூலிலும் கம்போடியா நாட்டிலிருந்து ஒரு சீடர் இங்கு வந்து சங்கரரிடம் கல்வி பயின்றதாக குறிப்பு கிடையாது. ஆதலின் அந்த சங்கரருக்கும் அத்வைத சங்கரருக்கும் எவ்வித சம்பந்தமும் கிடையாது என்றே தோன்றுகிறது. அதனால் தான் இந்திய வரலாற்று அறிஞர்களிலே தலைசிறந்தவராக கருதப்படும் ஆர்.சி. மஜும்தார் என்ற பேராசிரியர் கம்போடியா கல்வெட்டுகள் பதிப்பிக்குமிடத்து மிகவும் ஐயப்பாட்டுடன் இதைக் குறித்துள்ளார். அவ்வாறு குறிக்குமிடத்து சங்கரரின் காலத்தைக கணிக்க இந்திய நாட்டு இலக்கியத்திலோ அல்லது கல்வெட்டுகளிலோ ஆதாரபூர்வமான சான்றுகள் ஏதுமில்லை என்றும் எழுதியுள்ளார். இந்த ஒரே ஒரு கல்வெட்டைக் காரணமாக கொண்டு ஆதிசங்கரர் எட்டாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் வாழ்ந்தார் என்று கொள்வதற்கு இல்லை என்றே தோன்றுகிறது.
சங்கர விஜயம்
நம் நாட்டில் ஆதிசங்கரருடைய வரலாற்றைக் குறிக்கும் பல நூல்கள் உள்ளன. இவற்றில் அவரது வாழ்க்கைக் குறிப்புகளைப் பற்றி சில முரண்பாடுகள் உள்ளன. இதை மேலைநாட்டு அறிஞர்கள் சுட்டிக்காட்டி இந் நூல்கள் ஆதாரமற்றவை என்று கூறுகின்றனர். இங்கு ஒன்றை கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். நம் நாட்டில் ஆன்றோர் வரலாற்றை காவிய வடிவில் எழுத முற்படும்போது சில கருத்துக்களைப் பக்தியின் அடிப்படையிலும் எழுதும் மரபு உண்டு. ஆங்காங்கே பல தலபுராணங்களில் எழுதப்பட்டுள்ளதை நாம் அறிவோம். நமது நூல்களை அந்த அடிப்படையில் அணுக வேண்டுமே அல்லாது இவை சரித்திரத்தை மட்டும் எழுத வந்த நூல்கள் அல்ல என்பதை மனதில் கொள்ளல் வேண்டும். ஆங்காங்கு ஆன்றோர்கள் கொண்டிருந்த வழி வழியாக அறிந்திருந்த கருத்துகள் இவற்றில் இடம் பெறுகின்றன.
வரலாற்று நியதி
ஆனால் வரலாற்றுக்கு என்று ஒரு நியதி உண்டு. அது அடிப்படை சான்றுகளைக் கொண்டு ஐயம் திரிபற எழுதுவது. பிறவற்றை ஊகமாக எழுதுவது என்பது தான் மரபு. சங்கரருடைய காலத்தை திட்டவட்டமாகக் கணிக்க நம் நாட்டில் எந்த நூலிலும் சான்றுகள் இல்லை. எந்த கருத்தை எடுத்து காட்டினாலும் அதற்கு மாறான கருத்தை வேறுறொரு நூலிலிருந்து எடுத்துக் காட்ட முடியும். ஆதலால் நம் நாட்டிலுள்ள சங்கரர் வரலாற்று நூல்களிலிருந்து அவரது காலத்தை கணிக்க முற்படுவது பயன் தருமா என்பது கேள்வி. அண்மையில் ஜப்பானிய பேராசிரியர் ஹாஜிமே நாகாமூரா என்பவர் இதுகாரும் சங்கரர் காலத்தைப் பற்றி எழுதிய அனைத்துக கட்டுரைகளையும் ஆராய்ந்து கி.பி. 788லிருந்து 820 வரை சங்கரர் வாழ்ந்தார் என்ற கருத்து முற்றிலும் தவறானது. ஏற்புடையது அல்ல என்று எழுதியிருக்கிறார்.
காலத்தை கணிப்பதை ஆராய்சியாளரிடையே சர்ச்சைக்கும் சண்டைக்கும் விட்டுவிடலாம். அது அவர்களுக்கு சூடாகக்கூட இருக்கும்! சங்கரரை அறிவது என்பது அவரது காலத்தை அறிவது மட்டும்தான? அவர் விட்டுச் சென்றுள்ள ஏறாளமான நூல்கள் உள்ளன. அவர் அறிவின் சிகரமாக திகழ்ந்தவர். உலக அரங்கிலே சமயத்திற்கும் பக்திமரபுக்கும் அவர் செய்துள்ள தொண்டு இமயம் போன்றது என அண்மைக்கால ஆராய்சியாளர் கூறுகின்றனர். அவர் அறிவுக்கு முதலிடம் கொடுத்துள்ளது. "விஞ்ஞான பிரும்ம" என்ற உபநிடத கருத்துகளின் அடிப்படையிலாகும். அவரது நூல்களின் நடை "சிங்க ஏறு" போன்ற நடை. அவரது நூல்களை அவர் கூறியுள்ள மூலத்திலேயே படிக்கும் போது அவர் ஆற்றலைக் கண்டு அறிஞயர்கள் வியக்கிறார்கள். அவர் கூறியுள்ள கருத்துக்கள் காலத்தை கடந்து, தேசத்தைக் கடந்து என்றும் எங்கும் நிலைத்து நிற்பவையாக உள்ளன. தாங்கள் விரும்பினும் விரும்பாவிடினும் அவருக்கு பின் வந்த சமுதாயம் அவரது கருத்துகளை ஏதாகிலும் ஒரு வகையில் எற்றுக்கொண்டு தம்மில் அடக்கியே வளர்ந்துள்ளது. இவைகளையெல்லாம் படிக்கலாமே! ஆசிரியர்கள் மாணாவர்களுக்கு எப்படி கல்வி கற்றுத்தர வேண்டும் என்பதை சங்கரர் கூறுகிறார். மாணவர் உள்ளம் பிஞ்சு உள்ளம். மீண்டும் மீண்டும் ஐயங்கள் எழாலாம். அவர்கள் மீது கடிந்து கொள்ளாது எவ்வளவு முறை கேட்டாலும் அவர்கள் அறியும்வரை அன்போடு புகட்ட வேண்டும் என்கிறாரே அதையும் படிக்கலாம். சித்தத்தைத் தூய்மைப்படுத்த எழுந்தவையே சடங்குகள். உண்மை நிலையை அறிவதற்கு அல்ல. உண்மை என்பது ஆய்ந்த அறிவின்பால்பட்டது.
சித்தஸ்ய சுத்தயே கர்ம நது வஸ்தூபலப்தயே
வஸ்து ஸித்திர் விசா&#

[atmavichar100]

ஜோதிதான் லிங்கம்? லிங்கம்தான் ஜோதி -பற்றி மகாபெரியவர்!

அது 1965. சென்னைக்கு பாதயாத்திரை செய்த காஞ்சி மகாபெரியவர், வழியில் சுங்குவார்சத்திரத்தில் தங்கினார். அவரைப் பார்க்க சென்னை அன்பர்கள் பலர் இருந்தனர்.
அவர்களில் ஹிந்தி தெரிந்த அன்பர் ஒருவரை அழைத்தார் மகாபெரியவர். ராமேஸ்வரத்தில் உள்ள காமகோடி பீட மடத்துக்கு வரும் வடநாட்டு யாத்ரீகர்கள் பாராயணம் செய்ய, துளஸிதாசரின் ?ஹநுமான் சாலீஸா?வை அச்சடித்துக் கொடுக்க விரும்புவதாகத் தெரிவித்து, அதற்காக உதவும்படி அந்த அன்பரிடம் கூறினார். அந்த அன்பரும் ஹநுமான் சாலீஸாவைப் படித்துக் காட்டினார். அப்போது, மடத்தின் சிப்பந்தி ஒருவர் ?ராமேஸ்வரத்தில் உள்ள ஹநுமான்தான் 1964 டிசம்பரில் ஏற்பட்ட கடல் கொந்தளிப்பில் இருந்து ஜோதிர்லிங்கங்களைக் காப்பாற்றினார்? என்றார்.

அப்போது அந்த அன்பர் மகாபெரியவரிடம் ஒரு கேள்வியை முன்வைத்தார்.

?பெரியவா? ரொம்ப நாளாவே ஒரு சந்தேகம். நான் வடக்கே சோம்நாத், ஓம்காரேஸ்வர், மகாகாளேஸ்வர்ன்னு ஜோதிர்லிங்க தரிசனத்துக்குப் போயிருக்கேன். அங்கெல்லாம், ஜோதிர்லிங்கம்னா என்னன்னு கேட்டா, ?அப்னே ஆப் ஹுவா!?ன்னு தானாகவே உண்டானது? ?சுயம்பு?ன்னு சொன்னா! ராமேஸ்வரமும் ஜோதிர்லிங்கங்கள்ல ஒண்ணுதான். ஆனா, அந்த லிங்கம் ஸ்ரீராமராலே பிரதிஷ்டை செய்யப் பட்டது இல்லயா? அப்படின்னா அதை சுயம்புன்னு சொல்ல முடியாது. அதனால, ஜோதிர்லிங்கம்னா வேற ஏதோ பொருள் இருக்கணுமே??

அதற்கு ஸ்வாமிகள், ?ஜ்வாலாமுகியை பார்த்திருக்கியா?? என்று கேட்டார். ?நான் பார்த்ததில்லை. ஆனால், அங்கே எப்போதும் குண்டத்தில் அக்னி எரிந்து கொண்டிருக்குமாம். ஆதிசங்கர பகவத்பாதர் அதை அம்பிகை ரூபமாவே துதித்திருக்கிறாராம்!? என்றார் அவர்.

அதற்கு ஸ்வாமிகள், ?சரிதான். ஆனா அங்கே ஒரு குண்டம் மட்டு மில்லே? பல அக்னி குண்டங்கள் எரிந்துகொண்டிருக்கும். அது கந்தக பூமியானதால் அவ்வாறு அமைந்திருக்கிறது. வடலூரில் பூஜை எப்படி நடக்கிறது பார்த்திருக்கிறாயா?? என்று கேட்டுவிட்டு, அருகே இருந்த கண்ணன் என்பவரிடம் அதைப் பற்றிச் சொல்லச் சொன்னார்.

?வடலூரில் ஒரு விளக்கை ஏற்றிவைத்து, அதற்குப் பின்னால் ஒரு கண்ணாடியை வைத்து, அந்த விளக்குக்கும் அதன் பிரதி பிம்பத்துக்கும் பூஜை செய்கிறார்கள்? என்றார் கண்ணன்.

உடனே அந்த அன்பரிடம் சொன்னார் மகாபெரியவர்?

?அரச மரத்தைப் பற்றி ஒரு ஸ்லோகம் உண்டே தெரியுமா?

மூலதோ ப்ரம்ம ரூபாய மத்யதோ விஷ்ணு ரூபிணே|
அக்ரதோ சிவரூபாய வ்ருக்ஷராஜாய தே நம:||

அரச மரத்தின் அடிப்பாகம் பிரம்ம ரூபமாகவும், நடுப்பாகம் விஷ்ணு ரூபமாகவும், மேல்பாகம் சிவரூபமாகவும் இருக்கிறது?

விளக்கு எரியும்போது பார்த்திருக்கிறாயா? அந்த ஜோதியில் தெரியற மஞ்சள் நிறம் பிரம்மாவின் நிறம்? நடுவில் கறுப்பு விஷ்ணுவின் நிறம்? மேலே சிவப்பு சிவனுடையது. ஆகவே ஜோதி மும்மூர்த்தி சொரூபம். சிவலிங்கமும் அப்படியே. சாதாரணமாக எல்லோரும் நினைப்பது போல, அது சிவ சொரூபம் மட்டுமல்ல? லிங்கத்தின் அடிப்பகுதி பிரம்ம பாகம். நடுப் பீடம் விஷ்ணு பாகம். மேலே லிங்கமாக இருப்பது சிவனுடைய பாகம். அந்தக் காலத்தில் ரிஷிகள் அங்கங்கே ஜ்வாலாமுகி போல, இயற்கையாய் ஏற்பட்ட ஜோதியையோ, அல்லது வடலூரில் இருப்பதுபோல செயற்கையான தீப ஜோதியையோ வழிபட்டிருக்கிறார்கள். அந்த வழிபாடு தொடர்ந்து நடைபெற, அதையே லிங்கத்தில் பிரதிஷ்டை செய்து ஜோதிர் லிங்கமாக முன்னோர்கள் ஆராதித்தார்கள். ஜோதிதான் லிங்கம்? லிங்கம்தான் ஜோதி? என விளக்கி, ஆசியளித்தார் மகாஸ்வாமிகள்.

[atmavichar100]

ஆன்மிக சிந்தனைகள் ? (காஞ்சி மகா பெரியவர்)

நம் கஷ்டங்களைச் சொல்வதாக இருந்தால் கடவுளிடம் மட்டும் உங்கள் கஷ்டங்களைச் சொல்லுங்கள் . கண்டஇடங்களிலும் கண்ணில் பட்ட மனிதர்களிடம் எல்லாம் நம் துன்பங்களைச் சொல்வதால் எப்பயனும் இல்லை .
* பாவங்களை எப்படி தீர்த்துக் கொள்வது என்றால் புண்ணியத்தால் தான் தீர்த்துக் கொள்ள முடியும் . போன பிறவியில்செய்த பாவங்களை இந்த பிறவியிலாவது தீர்க்கட்டும் என்ற கருணையினால் தான் இறைவன் நமக்கு பிறப்பினைத் தருகிறார்.
* மனம் இருக்கும்வரை ஆசைகள் இருக்கத்தான் செய்யும் . அதனால் மனதை அடக்கி விட வேண்டும் . மனம் அடங்கக்கற்றுக் கொண்டால் மரணநிலையில் இருப்பதுபோல் , ஒரு சக்தியுமின்றி ஜடம் போல் ஆகிவிடுவோம் என்றுஎண்ணக்கூடாது . மாறாக , மனம் அடங்கும் போது , சகல சக்திகளுக்கும் ஆதாரமான நிலை உருவாகும் .
* சத்தியம் என்றால் வாக்கும் மனசும் ஒன்றாக இணைந்திருப்பது . மனதில் உள்ளதை மறைக்காமல் அப்படியேஉண்மையாக இருப்பது சத்தியம் . மனதில் ஒன்றும் , வாக்கில் வேறொன்றுமாக இருந்தால் அது அசத்தியமாகும் .
* பேசும்போது வளவள என்று மிகையாகப் பேசாமல் நிதானமாக அளந்து பேச வேண்டும் . திருவள்ளுவரும் எதைக்காக்காவிட்டாலும் நாக்கைக் கட்டுப்படுத்திப் பழகவேண்டும் என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்

[atmavichar100]

[atmavichar100]

ராம நாம மகிமை?மஹா பெரியவா-(ஆர். சங்கரநாராயணன்)

?நடமாடும் கடவுள்? மஹா பெரியவா எனக்கு ஒரு உபதேசம் செய்தருளினார். அதாவது ?நீ நித்தியம் படுக்கப்போகும் போது, சத் விஷயங்களையே நினைத்துக் கொள். சதா ?ராமா, ராமா? என்று ஜபம் பண்ணிக் கொண்டிரு. இந்த மந்திர ஜபத்திற்கு விதி நிஷேதம் ஒன்றுமில்லை. நீ இதை எப்போதும், எந்த நிலையிலும் ஜபம் செய்யலாம்? என்றருளினார்.
இப்படி அந்தக் கருணாமூர்த்தி, எனக்குத் தாரக மந்திரோபதேசத்தைச் செய்து அருளினார். என்னே அவரது ஸௌலப்ய குணம் ! இன்று நினைத்தாலும் என்னை மெய் சிலிர்க்க வைக்கிறது. ஆக, என்றுமே அவர்தம் அருளாலே அவர்தாள் வணங்கி, சதா அவரையே தியானம் செய்து, அவரது உபதேசத்திற்கிணங்க, அந்த தேஜோமயமான திவ்ய ஸ்வரூபத்தை என் ஹ்ருதய கமலத்தில் ஆரோஹணித்து இடைவிடாது பூஜிப்பதே என் வாழ்வின் லக்ஷியம் எனக் கடைப்பிடித்து வருகிறேன்.
பரம பாவனமான இந்த மந்திரத்தின் பெருமையை அவர் பல தடவைகளில் தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறார். சிவ விஷ்ணு அபேதத்தின் அடிப்படைத் தத்துவமே இதில் அடங்கியிருக்கிறதென்றும், ?ரா? என்ற எழுத்து அஷ்டாக்ஷத்திரத்தின் ஜீவன் என்றும், ?ம? என்ற எழுத்தோ பஞ்சாக்ஷரத்தின் ஜீவன் என்றும் தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறார்.
ஸ்ரீ தியாக பிரம்ஹமும் தாம் இயற்றிய ?தேவாம்ருதவர்ஷணி? ராகத்திலமைந்த ?எவரனி? என்ற பிரசித்தி பெற்ற கிருதியில் இக்கருத்தையே ? ?சிவமந்த்ரமுனகு மஜீவமு? என்றும் ?மாதவமந்த்ரமுனகு ரா ஜீவமு? என்றும் பாடியருளியிருக்கிறார்.
?ஆர். சங்கரநாராயணன் (நடமாடும் கடவுள் ? வானதி பதிப்பகம் வெளியீடு)
தொடர்புடைய பதிவு: ஸ்ரீ ராம நாம மஹிமை